دیروز با دوستی ایرانی در سیدنی صحبت می‌کردیم و صحبت رسید به وضعیت کار و پروژه‌ها در استرالیا و روندهایی که آینده‌ی حرفه‌ای ما را تهدید می‌کند. پس از یک گفتگوی کوتاه، پی‌بردیم هر دوی ما اضطراب گنگی را این روزها با خودمان حمل می‌کنیم. بعد از سال‌ها کار و تجربه در برترین و بزرگ‌ترین

هر روز صبح، به امید یک میز دنج و خلوت، زود آماده و راهی دفتر می‌شوم. آدم سحرخیز و‌ صبحگاهی نیستم اما اگر پیش از ۸:۳۰ برسم، امیدی هست که جایی پیدا ‌شود که بشود چند ساعت بی‌سروصدا کار کرد. وگرنه، میزهای عمومی و شلوغ می‌مانند. با خوشحالی از فتح یک میز دنج، کیف و

دیشب به اتفاق دوستی رفتیم شب شعری در انجمن فرهنگی‌ای در ملبورن. من اولین بار بود که می‌رفتم. یکی از عزیزان قدیمی انجمن مقدمه‌ای فرمودند و آخرش اضافه کردند که اینجا همه چیز آزاد است مگر بحث درباره‌ی سیاست و مذهب، چون ممکن است به کسی بربخورد. نیک می‌دانم که قصد آن عزیز پیشگیری از

از این آخرِ دنیا؛ از کوچکترین قاره‌ و بزرگترین جزیره‌ی جهان؛ درست است که نوروزش می‌شود اولِ پائیز، اما من هم‌چنان خوابِ بهار و چلچله و سبزه می‌بینم، و بوی عیدی و توپ و کاغذرنگی را حس می‌کنم. در خیالم، «پیک شادی» را روی پلکان خانه رها کرده‌ام و بادبادکم را – که با روزنامه